Poranek żywych trupów

Po kolejnej nocy spędzonej w autobusie, wcześnie rano znaleźliśmy się w Hanoi. I od razu daliśmy się nabrać! Wydaje nam się, że to nie jest tak, że my jesteśmy aż tak łatwowierni, tylko że oszustów w miejscach turystycznych jest tylu, że nie sposób jest nie wpaść, szczególnie, że oni notorycznie kłamią, a trudno jest zawsze o wszystkim pamiętać, o wszystko się wypytać i jeszcze wykłócić o dobra cenę. Tak jak tym razem: do autokaru wchodzi facet, przedstawia się, mówi, że jest przedstawicielem firmy przewozowej i że autobus nie mógł się zatrzymać tam gdzie miał, czyli w centrum, ale on nas tam zaraz podwiezie. No i zawiózł, tylko, że zapomniał wspomnieć, że za tę usługę życzy sobie 100000 dongów. Wciekli daliśmy mu 60000, gdyż stwierdziliśmy, ze taksówka więcej by nie wyniosła i poszliśmy w swoją stronę.
W przewodniku wyczytaliśmy, że w niedzielę można odwiedzać mauzoleum Ho Chi Minha, stwierdziliśmy, że takiej okazji nie można przegapić i dzielnie ustawiliśmy się w kolejce. A była ona nie mała, gdyż oprócz sporej grupki cudzoziemców na olbrzymim placu znajdowały się tłumy Wietnamczyków, dla których zabalsamowane zwłoki prawie osiemdziesięcioletniego starca to jedno z ulubionych miejsc rodzinnych wycieczek- również z małymi dziećmi. Już daleko przed wejściem pełna powaga- kazano nam zdeponować nasze plecaki, zostawić aparaty fotograficzne, założyć długie spodnie i zakryć ramiona, przejść prze bramki jak na lotnisku, a następnie ustawić się w dwuszeregu. Wszędzie pełno żołnierzy w białych mundurach, którzy regulują ruchem i każde, nawet najmniejsze odstępstwo od ustalonych zasad jest natychmiast wychwytywane i wygwizdywane. Nie wolno się zatrzymać, nie wolno trzymać rąk w kieszeni, nie wolno rzuć gumy. Wolno patrzeć, oddawać cześć i podziwiać. Sam budynek mauzoleum przez Wietnamczyków jest określany jako „zbudowany z materiałów przywiezionych ze wszystkich części kraju na kształt lotosu”, my w tym raczej widzieliśmy wielkiego klocka z kolumnami. Do środka prowadzą schody wyściełane czerwonym…lentexem. No cóż, praktyczny naród. Sam Wujek Ho (bo to oznacza nazwa Ho Chi Minh) przypomina aktualnie figurę woskową. Niektórzy przypuszczają, że tak właśnie jest: balsamowanie okazało się już niewystarczająco skuteczne i ciało zostało zastąpione woskową kukłą. Ale to tylko teoria spiskowa :)
Mauzoleum znajduje się w całym kompleksie Ho Chi Minha- jest tu pałac prezydencki, ogrody, no i oczywiście olbrzymie muzeum (również w kształcie lotosu, oczywiście) opowiadające o skromnym życiu i wielkich czynach wodza. „Skromy” i „prosty” to dwa przymiotniki, które zarówno miejscowe broszury, jak i przewodnicy powtarzają niczym mantrę. Ho Chi Minh wszystko robił skromnie: żył, jadł, spał, odpoczywał tak by jak najbardziej przybliżyć się do swego ludu. No cóż, znamy już te historie…
W muzeum przydzielono nam przewodnika-wolontariusza- 22-letniego absolwenta anglistyki, który w ramach praktyk ma za zadanie oprowadzać zagranicznych turystów. Wygłosił wiele wyuczonych formułek o cudownym wodzu rewolucji, Wietnami- kraju wiecznej szczęśliwości i złych oprawcach; imperialistach, Francuzach, Amerykanach i, o dziwo, również Chińczykach. Zagadnięty o bardziej drażliwe kwestie np. dlaczego nie wszyscy obywatele korzystają z obecnego rozwoju gospodarczego, napocił się biedaczyna, nagimnastykował, aż w końcu stwierdził, że przecież w państwach kapitalistycznych też są biedni. Postanowiliśmy już dalej nie drążyć, bo przecież jego prawdziwej opinii i tak nie usłyszymy, a po co ma się biedak męczyć?
Tuż przy wyjściu z całego kompleksu, przy bardzo reprezentacyjnej ulicy natknęliśmy się na kawałek Ojczyzny- Ambasadę RP. Wiemy, że tak prestiżowe usytuowanie to relikt przeszłości, ale poczuliśmy się docenieni, że przed naszą ambasadą ustawiono wartę wietnamskich żołnierzy, kiedy inne muszą wynajmować ochroniarzy.

Zdjęcia (19)

Komentarze (6)